Ο άνθρωπος από το μέλλον
Ένα νέο άρθρο από τον Κένταυρο έρχεται να μας ταξιδέψει.
«Ο πολεμιστής του φωτός προσπαθεί να βελτιώνεται. Κάθε χτύπημα του σπαθιού του φέρει μαζί του αιώνες γνώσης και διαλογισμού. Για κάθε σπαθιά, απαιτούνται η δύναμη και η ικανότητα όλων των πολεμιστών του παρελθόντος».
Είναι αλήθεια ή τουλάχιστον δείχνει να είναι. Είμαστε η προβολή του παρελθόντος μας. Κάθε βήμα το επαληθεύει. Ο τρόπος που ανεβαίνουμε το μονοπάτι, η διαδικασία που ακονίζουμε την τέχνη μας ξεκινά χρόνια πριν την πρώτη μας ανάσα. Pounding the rock, όπως γράφει ένα κάδρο κρεμασμένο κάπου στο Τέξας. Ορθή επανάληψη και επιμονή. Μέρα παρά μέρα. Το να μαθαίνεις από το παρελθόν σου είναι ο δρόμος, ένας δρόμος.
Δεν είναι ο μοναδικός.
Σε κάθε κάδρο υπάρχουν άνθρωποι που υπερβαίνουν τα όρια του. Τους αναγνωρίζεις αμέσως καθώς η διαφορετικότητα τους δεν είναι μέρος του καθημερινού. Σε γοητεύουν με το ριζοσπαστικό τρόπο που αναπτύσσουν την τέχνη τους, μέρα παρά μέρα. Κάθε βήμα και μια αποκάλυψη, μια χαραμάδα προς το μέλλον. Μια ματιά προς αυτό που θα θεωρείται απαραίτητο σε 20 χρόνια από σήμερα. Δίπλα τους μοιάζουμε γήινοι, επαναλαμβανόμενοι.
Στην πραγματικότητα είμαστε ευλογημένοι, καθώς ανεβαίνουμε στους ώμους τους και μπορούμε να δούμε τις μέρες που έρχονται. Την εξέλιξη που ακολουθεί. Και αυτό μας δίνει ζωή, κατεύθυνση και χρόνο. Κερδισμένο χρόνο. Κομμάτια της εξελικτικής διαδικασίας που δεν μας ανήκουν αλλά μας προσφέρονται απλόχερα. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά έρχονται από το μέλλον.
Σκαλίζοντας τη διαδρομή του Κάρλτον Μάιερς μπορείς να γράφεις για ώρες. Οι εικόνες της καριέρας του είναι αμέτρητες και σου δίνουν το δικαίωμα να γεμίσεις σελίδες ολόκληρες. Αυτό που έχει σημασία είναι η αίσθηση του παιχνιδιού του. Για να καταλάβεις τι είδος αθλητή ήταν ο Ιταλός σκόρερ δεν πρέπει να τον δεις αλλά να τον νιώσεις. Ο καλύτερος τρόπος για να νιώσεις έναν άνθρωπο είναι να ζήσεις τις εικόνες του χωρίς να τις ζυγίσεις. Δίχως σκορ, τίτλους και διακρίσεις. Απλά να ακολουθήσεις τη χορογραφία κάθε εμφάνισης του. Γιατί όλα, ξεκίνησαν από τη μουσική.
Ο Κάρλτον Μάιερς γεννήθηκε τον Μάρτη του '71 στο Λονδίνο. Ο πατέρας του, μουσικός στο επάγγελμα, καταγόταν από την Καραϊβική ενώ η μητέρα του ήταν Ιταλίδα. Η καθημερινότητα του περιείχε μαθήματα φλάουτου, μπάσκετ, ποδοσφαίρου και κρίκετ. Τίποτα δεν μαρτυρούσε ότι αυτό το παιδί θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ των ευρωπαϊκών παρκέ. Στην πραγματικότητα όμως είχε ήδη κατακτήσει την πλέον βασική ικανότητα στον αθλητισμό που δεν είναι άλλη από τον ρυθμό.
Θα επιστρέψει στην Ιταλία όταν ήταν δέκα ετών και θα εγκατασταθεί στο Ρίμινι. Το μπάσκετ είναι το άθλημα που έχει ξεχωρίσει στα μάτια του. Ο Κάρλτον ήταν ταλαντούχος και οι προπονητές των ακαδημιών της Ρίμινι βλέποντας την προοπτική του δεν αργούν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.
Στα δεκαεφτά του θα ντεμπουτάρει στην Α2 με τη φανέλα της Ρίμινι, με την οποία θα αγωνιστεί για τέσσερα χρόνια. Το καλοκαίρι του '92 η Σκαβολίνι θα κινηθεί για την απόκτηση του μέσω της συνιδιοκτησίας και τελικά θα τον κάνει κάτοικο του Πέζαρο για τα επόμενα δύο χρόνια. Το διετές ενοίκιο του Κάρλτον θα κοστίσει δυόμισι εκατομμύρια ευρώ, ποσό που θεωρούνταν αστρονομικό για την εποχή.
Η πρώτη σεζόν είναι εξαιρετική καθώς η Σκαβολίνι του Αλμπέρτο Μπούτσι θα φτάσει μέχρι τον ημιτελικό του πρωταθλήματος. Την επόμενη σεζόν το τιμόνι της ομάδας του Πέζαρο ανήκει στον Βαλέριο Μπιανκίνι. Ο Μάιερς θα οδηγήσει την Σκαβολίνι μέχρι τους τελικούς γράφοντας 25 πόντους ανά παιχνίδι. Αυτό δεν είναι αρκετό καθώς η Βίρτους Μπολόνια θα κατακτήσει το πρωτάθλημα επικρατώντας με 3-2 σε μια μεγάλη σειρά. Στο τέλος της σεζόν 93/94 οι New York Knicks θα τον καλέσουν μέσω φαξ (!) να δοκιμαστεί. Ο Κάρλτον δεν θα απαντήσει ποτέ, θέλοντας να παραμείνει στο σπίτι του. Ήταν η μοναδική πρόταση που είχε για να δοκιμάσει στην απέναντι όχθη.
Τα οικονομικά προβλήματα της Σκαβολίνι δεν θα της επιτρέψουν να τον αποκτήσει με μόνιμη μεταγραφή, έτσι μετά το πέρας της διετίας ο Μάιερς θα επιστρέψει στη Ρίμινι.
Τι θα μπορούσε να κάνει ένας παίχτης με το δικό του ταλέντο στο περιβάλλον της Α2; Η απάντηση ήρθε στις 26 Ιανουαρίου του 1995.
Στον αγώνα της Teamsystem Rimini απέναντι στη Libertas Udine ο χαρισματικός σκόρερ θα σκοράρει 87 πόντους. 36 στο πρώτο ημίχρονο, 51 στην επανάληψη. Τα κοντέρ τερμάτισαν βλέποντας τον Μάιερς να γράφει 14/22 δίποντα, 9/19 τρίποντα και 32/35 βολές. Το σύστημα αξιολόγησης της ιταλικής λίγκας ακούμπησε τις 94 μονάδες, ρεκόρ που κρατάει μέχρι τις μέρες μας.
Εκείνη τη μέρα ο Μάιερς δεν έκανε απλά ένα ρεκόρ αλλά άνοιξε μια χαραμάδα προς το μέλλον του μπάσκετ. Κάθε πρώτο βήμα στο παρκέ, κάθε σουτ μετά από ντρίπλα. Οι εικόνες ήταν αδιανόητες για έναν Ευρωπαίο παίχτη, και αυτοί που τις είχαν προσφέρει μέχρι τότε ήταν ελάχιστοι.
Η σεζόν θα κλείσει με 30.5 πόντους μ.ο. και αμέτρητα highlights. Η Α2 δεν μπορεί να κρατήσει ένα τέτοιο ταλέντο και στο τέλος της χρονιάς θα μετακομίσει στη Fortitudo Bologna.
Το κοινό της «Έφε» θα τον αγαπήσει από την πρώτη μέρα. Η δυναμική του θα οδηγήσει τη Fortitudo σε τρεις διαδοχικούς τελικούς, δίχως να καταφέρει να επικρατήσει σε κάποιον από αυτούς. Η ιταλική λίγκα ζει τη χρυσή εποχή της, οι ομάδες απαρτίζονται από πραγματικούς νικητές που δεν χαρίζουν τίποτα. Το πρώτο τρόπαιο είναι το κύπελλο Ιταλίας και θα έρθει στο τέλος της τρίτης σεζόν.
Η πρώτη τριετία με την φανέλα της Fortitudo δεν θα του δώσει ένα πρωτάθλημα αλλά θα τον σμιλέψει στο υψηλό επίπεδο. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα το καρπωθεί η εθνική ομάδα της Ιταλίας, αρχικά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1997 όπου θα φτάσει μέχρι τον τελικό απέναντι στους Γιουγκοσλάβους. Το αργυρό μετάλλιο και η πρόκριση για το επόμενο παγκόσμιο είναι απλά η αρχή.
Στο Ευρωμπάσκετ του 1999 η εθνική Ιταλίας θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο νικώντας στον ημιτελικό την Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια την Ισπανία. Ο Μάιερς θα σκοράρει 18 πόντους στον τελικό, ενώ θα είναι μέλος της καλύτερης πεντάδας του τουρνουά.
Στους ολυμπιακούς του Sydney ο Κάρλτον θα ζήσει τη μεγαλύτερη τιμή της καριέρας του. θα επιλεχθεί ως σημαιοφόρος της πατρίδας του, δίνοντας μήνυμα εναντίον του ρατσισμού σε μια χώρα που το είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Την ίδια χρονιά θα κατακτήσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα με τη Fortitudo να επικρατεί της Treviso με 3-1. Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας, όπως και του Μάιερς. Η κορυφαία στιγμή του με την «Έφε». Την επόμενη σεζόν θα φτάσει ξανά στους τελικούς αλλά απέναντι στη Virtus του triple crown δεν υπήρχε πραγματικός αγώνας. Στο τελευταίο ματς της σειράς θα γνωρίσει την αποθέωση από τους οπαδούς των δύο ομάδων. Αυτό ήταν το τελευταίο του παιχνίδι με τη Fortitudo.
Θα ακολουθήσουν τρία χρόνια στη Ρώμη με τη φανέλα της τοπικής Virtus όπου ο Μάιερς θα συνεχίσει να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά. Θα σκοράρει με συνέπεια δίχως αυτό να μεταφράζεται σε κάτι για την ομάδα του. Το 2004 θα ξεκινήσει τη σεζόν στη Σιένα του Τσάρλι Ρεκαλκάτι ενώ στο δεύτερο μισό θα μετακομίσει στην Ισπανία και τη Βαγιαδολίδ. Μαζί με τους Άρβιντας Σαμπόνις και Οσκάρ Σμιντ θα στήσουν ένα απίστευτο τρίο στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δίχως αυτό να δώσει κάτι σημαντικό στην ισπανική ομάδα. Θα επιστρέψει στην Ιταλία όπου θα ολοκληρώσει ιδανικά τον κύκλο του εκεί που ξεκίνησε. Θα αγωνιστεί για τέσσερις σεζόν στο Πέζαρο και μια στο Ρίμινι.
Θα σκοράρει συνολικά στη καριέρα του 11.320 πόντους, μένοντας πίσω μόνο από τον Αντονέλο Ρίβα και τον Οσκάρ Σμιντ.
Οι παραπάνω αριθμοί δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Η αίσθηση δεν μετριέται, δεν έχει μέγεθος. Το να ζεις αθλητές όπως ο Μάιερς είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Ο καλπασμός ενός αλόγου είναι κομμάτι ενός πίνακα, όχι τεσσάρων γραμμών. Υπάρχουν αθλητές που χαράζονται στη μνήμη μας ως αίσθηση. Αθλητές που ακούς το χρώμα τους και βλέπεις τη μουσική τους. Γιατί προέρχονται από το μέλλον του παιχνιδιού, και ότι κάνουν θα αποκτήσει νόημα όταν είμαστε εμείς έτοιμοι. Όλοι μας. Φίλαθλοι, συμπαίχτες και προπονητές. Τα λόγια του Βαλέριο Μπιανκίνι είναι χαρακτηριστικά:
«Το να προπονείς τον Κάρλτον σημαίνει να προπονείς τον άνθρωπο του μέλλοντος. Τον άνθρωπο που είναι μαύρος αλλά και λευκός. Τον άνθρωπο της αρχέγονης φυλής που έκανε τα βήματα του και μια μέρα θα ενώσει χρώματα και ψυχές σε κάτι νέο. Σε κάτι δίκαιο».